تأثیر آوای قرآن کریم بر افسردگی بیماران بستری در بخش اعصاب و روانبیمارستان مرادی رفسنجان

  چکیده زمینه و هدف : امروزه افسردگی یکی از شایعترین اختلالات روانی و معضل عمومی زندگی بشر است آمار و ارقام منتشره نمایانگر آن است که هر سال در دنیا حداقل یکصد میلیون بیمار مبتلا به افسردگی تشخیص داده می‌شوند. در ایران افسردگی، 35 تا 45 درصد بیماریهای روانی را تشکیل می‌دهد. این رقم روز به روز سیر صعودی را می‌پیماید و لازم است که راهها و روشهای نوینی برای معالجه و پیشگیری از این معضل روانی ارائه گردد. یکی از روشهای غیردارویی را موسیقی درمانی است که یک مداخله مؤثر و بی‌خطر بر روی مشکلات بیماران می‌باشد. از آنجا که آهنگ موزون قرآن کریم و آوای دلنشین آن بعنوان یک موسیقی عرفانی دلپذیر شناخته شده لذا هدف اصلی این تحقیق تعیین تأثیر آوای قرآن کریم بر افسردگی می‌باشد.   روش بررسی : این پژوهش یک مطالعه تجربی می‌باشد که جامعه آماری آن شامل کلیه بیماران افسرده بستری شده در بخش روانپزشکی بیمارستان مرادی رفسنجان بود. حجم نمونه 60 نفر، 30 نفر در گروه مورد و 30 نفر در گروه شاهد بودند و روش نمونه‌گیری مبتنی بر هدف با تشخیص افسردگی توسط روانپزشک و تست افسردگی بک و دارا بودن شرایط پژوهش بصورت تصادفی به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند و پس از تکمیل پرسشنامه برای بیماران گروه مورد به مدت هفت جلسه یک روز در میان پانزده دقیقه آوای قرآن کریم با استفاده از گوشی و ضبط صوت پخش گردید و در پایان دو هفته اول بستری از بیماران گروه مورد و شاهد مجدداً تست افسردگی بک بعمل آمد و پرسشنامه تکمیل گردید و نتایج با نرم افزاری EPI 6 با آزمونهای آماری تی زوج شده و تی استیودنت مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.   یافته‌ها : نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد آوای قرآن کریم بر افسردگی تأثیر داشت (0001/0 p< ). و میانگین تفاوت نمرات میزان افسردگی قبل و بعد از مداخله در گروه مورد آنهایی که در پرسشنامه اظهار نموده بودند که اعتقاد زیادتری به قرآن کریم دارند بالاتر بود ( 0001/0 p< ) .   نتیجه‌گیری : با توجه به نتایج این تحقیق و از آنجایی که آهنگ موزون قرآن کریم و آوای دلنشین آن بعنوان یک موسیقی عرفانی دلپذیر و بعد اعجاز بیانی قرآن می‌باشد می‌توان از آوای قرآن کریم بعنوان یک روش درمانی غیر دارویی در درمان بیماران افسرده استفاده نمود.   ‌کلید واژه‌ها : آوای قرآن کریم، افسردگی، بخش اعصاب و روان، بیمارستان مرادی، رفسنجان   وصول مقاله: 11/8/83 اصلاح نهایی 8/5/84 پذیرش مقاله: 22/6/84